“Hent!” seit de frou een poar doage loater, toe-k ‘s-middags fan ‘t kerrewei tuuskwiem, “d’r is een pet veur je gebroch. Ha-je die besteld?”
“Ikke wel!” seg ik. “Die mot ik droage as-t-er mets is en op bestuursfergoaderinge fan Quick. Woarhè-j-em gehange en hoeveul kost ie?”
“Hèj kost ach vêf en zeuventig”, seit se, “en hier he-k-em.” En se holde-n-uut de kas een erste soort swertfleweele pet met een leere klep, een rood-zwerten band d’r omheer en een gouwen bal veur het front.”Jofel petje!” seg ik en ik sette-n-em veur het spiegel op.
“En die ach vêf en zeuventig doar hoefe we-n-ons niet behoud veur te moake, die betaalt Louw uut de kas trug.”
Da’s teminste één geluk!” seit de frou, “je wit nie wa-d-of se têgeswoordig al nie veur gekkighêd sinne.”

Den erste den beste Dinsdag-e-n`oavend doarnoar trok ik mit de pet op naar het bestuursfergoadering. En umdet het rêgende, stook ik de perreplu op. Ik wier een bitje loat en toe ik up het Spurtperrek oankwiem, wier het raam fan het bestuurskoamer al ferlich. Ik gong de gang ien, sette-n-et perreplu wêd-uut veur de koamerdeur en deej de deur ópe. D’r kwiem een wollek segoare- en peroaterook uutsette, soe dik as een Londesche mis en doardeur kos ik mien medebestuursleje niet doalik sien. Mar toe de mis wier upgetrokke, kék ik me de óge-n-uut de kop: Oan het hoof fan de toafel sat onse Veursitter. Hèj droeg Un swerte kepi mit sifflefere biese en een veursittershoamer d’r veurop geborduurd. De sikkretoaris, die têgenoaver hum sat, hai d’r eene fan ‘t êgeste medel, alleenig ien ploats fan een hoamer een gouwe pen. Nêve hum sat Louw mit een ouwe vuurrooje stesjonssjeffepet. Veurop sting een spaarpot. Dan follegde Ot mit een ginneroalspet, den Ouds mit een fliegeniersfalhellem, Dick Lampe mit een terrênkontreleurspet en Koareltje mit een pet fan “Den Autemoat”. Heelemoal oan het end fan de toafel sat Klim. Hèj was veursien fan een swertleeren hellem mit van veure-n-en fan achtere-n-un klep.
Ik blêf efkes stikbeduusd oan de deur stoan en seg toe:
“Het liekent wel een penoptikum,” woarup alle oge-n-up mien wiere gerich.
“Gers wa pet!” seit Klim.
“Dow bin ik mee gebore! seit ie.”
“En ik”, seit Ot, “heb een ginneroalspet genome, umdet me die te pas kan komme a-k-is een enkele keer het gedich fan De Generoa veurdroag”
“En ik”, seit Koareltje, “bin Pijpie Drop fan “De Automoat”.” Onderwel gong ik sitte en toe sêt de Veursitter:
“Hent_f het lêkent me, as da-jij fanoavend een êreg duur hoofd het. Wat kost die pet? ”
“We hoefde nie up een poar cente te kieke!” seg ik “Ach vêf en zeuventig!”
Louw ferschót onder s’n rooie pet fan kleur.
“Hè-je dan ons briefke nie gekrêge?” froagt ie.
“Noada-k fan de veurige wek de kas is heb upgekoakt biwwe up ons besluit truggekomme en soue-n-et up een koopie doen.”
“Gin briefke gekrêge!” seg ik. “Dus je mot ‘m betoale!”
“Daar bin ik nog nie soe sêker fan”, seit Louw.
Ik seg “Doar hè jij niks oaver te bestelle!”
“Meer as jij!” seit ie. “Jij bint mar een doodgewoner kommissaris. En ik bin penningmeester.”
“En ik” seit Ot, “bin twidde Veursitter. Ik sal doarum twee veursittershoamers up mien ginneroalspet late oanbrenge.”
“En dan sal ik” seit Klim, die nie minder wou wêse, elleke klep van mien hellem een gouwe pen slaan.”
“En wa motte wêj dan beginne?” froagt den Ouds, onderwêl die s’n falhellem losknupte. “Jullie denke sêker asdat Hent, Koareltje, Dick Lampe en ik ons êge ien een hoek bate drukke! En die pet fan Hent mot betoald wurde!”
“Da fin ik oek!” seit Koareltje.
“Jèj het hier niks te segge!” seit Klim. “Goal jij mar een poar segoare hoale uut “Den Autemoat”!”
Koareltje sting up, niet den gróten houtere sjampanjeflesch, die up het schoorsteen steet, bèj d’n hals en seit têge Klim: “Hè-je wel is een klap mit een houtere flesch gehad?”
“Heerera!” seit de Veursitter. “Ik roep U tot de orde!
En toe seit ons jongste bestuurslid: “Jullie motte me nie kwoalik neme, mar ik fiend, a-k het soe mar is mag segge, jullie een stel ouwe gekke. Nou hebbe we de pet pas een hallef uur op en het is al een mot fan jewelste. Woar mot dat heer ien de toekoms? Ik gleuf asda-we het bestuur mar sonder pet motte loate en oan de leje froage of se soe goed willen sien, de schólpette nie up het feld te droage.”
“Dit veurstel komt ien stemming!” seit de Veursitter.
Afijn, wèj gestemd en het wier oangenome. De oagendoa wier fierders rustig afgewêrekt, mar bèj de rondfroag mos ik toch nog ifkes up de pet trugkomme en ik froag: “Hoe mot da nou mit die ach vêf en zeuventig?”
“Dat motte jullie moar uutmoake!” seit de Veursitter. “ik moet noar huus.”
En hèj gong. Ot ging up den veursitterstoel sitte.
“Ik bin têge betoale!” seit Louw.
“Je mot het êges wête!” seg ik, “a-k het nie trugkrieg betoal ik gin contrebusie!”
“Dan mar rooieere!” seit Louw.
Doar hajje-‘t gesmiet wer ien de gloaser. D’n eene pertèj wou betoale en d’n andere nie en um hallef twoalef wiere we êndelik soe ver, asdat het op de follegende fergoadering nog is ter sproake sou komme.
Toe gaf Ot een herden klap mit den hoamer op de toafel, sting up, sloeg de rechterhand têge s’n ginneroalspet en seit: “Ik sluit de vergadering. De heeren worden bedankt!”

En gin menuut loater fiele Louw en ik soame ien de gang oaver m’n perreplu.
Bóve-n-up m’n pet.

Hent

sluit