Uit de oude doos
Neie brieve van Hent
Langzamerhand, of liever gezegd, al gauw, komen we toe aan de laatste afleveringen van de Nei brieve van Hent. We zijn toe aan aflevering 54 en er zijn nog maar enkele afleveringen die nog niet gepubliceerd zijn in het Reünistenblad.
Deze keer komt de brief uit Het Quickblaadje van februari 1916, 6e jaargang nummer 5.
Hent Hoeneveld, lid van het Algemeen Bestuur van Quick, lag in militaire dienst in Waalsdorp. Let wel, de Eerste Wereldoorlog was gaande, Nederland was neutraal, maar was natuurlijk wel paraat.
lees meer Hoe de Wolsdorpsche club wier upgerich Wolsdorp, 16 Jannewoari Hent minder
We zoate mit z’n viere up het randje van de brits: Anton van Angeren, de lange Gès uut Bemmel, Gerrit van Schallek-Battem en ik zej de gek. We hadde d’n heelen dag getippeld deur de duine wis oan de enkels ien ’t zand en we woare zoe muui al de pes. D’r wier d’r gin eene, die noar de stad wou goan.
“Merrege is d’r mets ien den Hoag, Hent”, zeit antoon têge me, “H.V.V. spult tège Quick, zuw-we d’r hen goan?”
“Ikke nie”, zej ik, “ik goai mit d’r erste trein noar huus um Quick tège Vitesse te zien speule”.
“Wa ’s da toch veur ’n spul da voetbalgekik”, zeit Gerrit van Schallek-Battem, “doar hek al zoe veul van geheurd en gelèze, da mot effel ’n tof spul wèze. Zoue we hier oek nie zoe’n club ien mekoar kunnen zette?”
“Bers oa”, zeit de lange Gès, “dan zal ikke de cente wel bewoare”.
“Zoe gauw as ge nie mer zoe zuupt”, zeit Gerrit, “want vas goai je d’r mit de pot vandeur”.
“Ikke!” zeit de lange, “ik bin zoe eerelik as wa, ik hai nog noit zoeveul geknerrept!” – en toe deet-ie mit z’n duum en wiesvinger krek oft-ie d’r eene knipte – da’k doarveur ien de kas hai gezète!”
“Da kan goed”, zeit Antoon, “mar as jij den pot mot bewoare, dan kos je d’r wel is gauw ien droaie”.
Toe wier de lange zoe nèdig as ’n spin. ”D’r ien droaie”, schriwde-nie, “kum hier, lilleke boer, da’k je de nek umdroai”! En hej stin up en wou Antoon bej den gurregel griepe.
“Jonges, hou je nou lou”, zej ik, “sommedeen kum de sersant van de wèk en dan bin we gepierd.”
“Wa hek mit die sersant te schafte”, schriwde de lange, “Antoon het me affronteerd en da zal tíe wète!”
“Law-we d’r nou uutschèje”, zeit Gerrit, “zoe komme we d’r nie. Law-we Hent d’n pot ien bewaring gève, dan hew-we gin gevoar dat-ie deur ’t kèlgat geet en dan kos de lange veurzitter wurde”.
“Veurzitter!” zei Gès, “doar hej-je nog al veul oan, doar valt niks oan te verdiene; nee, de pot mok hebbe!”
“As je doar nou nog langer mit deurgoat”, zeit Antoon, “dan komme we noit kloar, law-we afsprèke da Hent den pot kriegt en da de lange veurzitter wurd”.
“Nou”, zeit de lange, “law-we da dan moar doen”, en toe viet-ie ’n sloatje tebak van ’n hallef ons ien z’n bek.
Toe we zoever woare, gonge we noar de kantien d’r enne vatte en d’r vort over deurproate.
“Ik zal d’n bal wel upbloase”, zeit Antoon,”thuus hek altied d’n bas gespuld bej de herremenie en rèken mar as da er geluud uut kwiem, je kos ’t wis Bouwmans ien Bemmel heure”. Vroag moar oan Gis of ’t nie woar is”.
“Joa”, zeit Gès, Änton hed ’n goeie hand van bloase, law-we hum moar ballenupbloaser moake”.
“Da’s gin goeie noam, lilleke lange”, zeit Antoon, “sommedeen zak je is é uploaser gève!”
Toe zeit de lange as dat-ie nie geseit hai uploaser moar upbloaser.
O”, lachte Antoon, “ïs ‘t ‘m da; nou, da wik wel wèze. Zuw-we nou moar wer noar de brits goan?”
“Goed”, zej ik en wej vort.
Toe we wer ien ’t bevak woare, makte we Gerrit sikkretoaris umdat-ie wel is ’n brief oan de zwerte Merie schrieft en toe gonge we sloape, want we motte um tien uur up d’n strooizak legge.
Toe we doar zoe nève mekoare loage, zeit Antoon, die altied groag ’n ander pest, tège de lange Gès: “Lange, hej-je geheurd dat er ’n club is upgericht?”
“Woar?” vroagt de lange.
“Hier ien Wolsdorp”, zeit Antoon, “ze hebbe de lange Gès d’n pot wille gève,moar umda ze bang woare, dat-ie ‘m zou verzuupe het Hent ‘m gekrège”.
“Krek of da Hent ‘m nie zal knerrepe”, zeit de Lange.
“Wablief”, zej ik, ïkke d’n pot knerrepe! Kum hier, langelende, dan zak je ’n umsodemeloaitoafel gève as-da je achter de sjiffejère kumt te ligge te kammenète!” En ‘k sting up, viet d’n ètkètel van d’n hoak bòve m’n bed en gong d’r up lostorreve; z’n kokkerd kwiem ‘m dwers veur z’n tuut te stoan.
Toe, ien-èns, doar haj je ‘t! Up ’t lewaoai kwiem de sersant van de wèk oangelope en die zeit: “Hent, wa hek nou oan de pet, bin je oan ’t bakkeleie?”
“Sersant”, zej ik, “die verrekte lange…..”
“Hou je moar stil”, zeit-ie, “je bint de segoar”. En hej moakte ’n reportje.
Nou kan ‘k vandoag niet thuus komme; ‘k bin gestraft. Da hej-je d’r nou van as je ‘club uprich!